สุมาอี้...ผู้ชนะทุกก๊ก





           พูดถึง"สามก๊ก"..บางคน"ลืม"ไปแล้วว่า สุดท้ายของการสู้รบ ใครชนะ !!!
           คำตอบของสุดยอดวรรณกรรมโลกของจีนเรื่องนี้ มีประโยคหนึ่งสรุปได้ชัดเจน นั่นคือ .."เล่า โจ ซุน ต่อสู้แย่งชิงกันไปชิงกันมา สุดท้ายสุมาได้ครองแผ่นดิน”
           ใช่แล้วครับ...สุดท้าย"สุมา" ได้ครองแผ่นดิน และชายผู้ชนะทุกก๊กก็คือ สุมาอี้ ...

           วิกิพีเดีย..เขียนถึง"สุมาอี้"..ไว้ว่า
          "สุมาอี้ หรือ ซือหม่าอี้ (Sima Yi) (ค.ศ. 179-251) เป็นบุตรชายคนรองของสุมาฮอง ผู้ว่าการแห่งนครหลวงลั่วหยาง เป็นชาวอำเภออุน เมืองเหอเน่ย ( โห้ลาย ) มณฑลเหอหนาน มีชื่อรองว่า "ชงต๊ะ" มีลักษณะ แววตาแหลมเล็กคล้ายตาเหยี่ยว เป็นคนเฉลียวฉลาด ชำนาญตำราพิชัยสงคราม สุมาอี้เริ่มต้นจากการรับราชการตำแหน่งเล็กก่อนที่จะไต่เต้าไปสู่ตำแหน่งเสนาธิการและแม่ทัพ อย่างไรก็ตาม ความสุขุมลุ่มลึกของสุมาอี้นั้น ทำให้แม้แต่โจโฉยังไม่ไว้วางใจ และเคยเตือนบุคคลรอบข้างให้ระวังสุมาอี้ เมื่อโจโฉและโจผีสิ้นลง โจยอยได้ขึ้นครองราชย์ สุมาอี้ได้รับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของวุยก๊ก และเป็นคู่ปรับคนสำคัญของขงเบ้ง.."
           ใช่แล้วครับ..หลัง"จิวยี่"เสียชีวิต คนที่ขงเบ้งต้องต่อกรและพ่ายแพ้จน"ตรอมใจตาย"ก็คือ"สุมาอี้"คนนี้แหละ
           "สงคราม"ระหว่างขงเบ้งกับสุมาอี้นั้น มีหลายครั้งหลายตอนที่ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ โดยครั้งหนึ่ง สุมาอี้เกือบตายเพราะแผนขงเบ้งที่หลอกกองทัพของสุมาอี้ไปใน"หุบเขาน้ำเต้า" โดยหวังจะสังหารสุมาอี้ทั้งกองทัพด้วยการคลอกไฟ พร้อมระเบิดภูเขาให้ถล่มทับทั้งหมด และทุกอย่างสำเร็จผล เมื่อสามารถลวงกองทัพสุมาอี้ไปในหุบเขาสำเร็จ แต่สุดท้าย...
           "คนคำนวณหรือจะสู้ฟ้าลิขิต"..เพราะระหว่างที่ดินระเบิดกำลังถล่มกองทัพของสุมาอี้นั้น ก็เกิดฝนตกหนักจนดับไฟ
           สุมาอี้..จึงรอดตายเพราะสวรรค์เป็นใจ และกลับมารบจนชนะขงเบ้งถึงขั้น"จนมุม" ที่จุดยุทธศาสตร์เกต๋ง แต่กลับไม่ชนะเด็ดขาด เพราะเจอเกมลักไก่ของขงเบ้ง ที่"ขึ้นไปนั่งบนกำแพงแกล้งตีขิม พยักยิ้มให้ข้าศึกนึกฉงน" พร้อมเปิดประตูเมือง จนสุมาอี้ระแวงแล้วไม่กล้าบุกทัพเข้าไป ...ขงเบ้งจึงรอดตายในศึกนั้น
           แต่สุดท้าย ขงเบ้งก็ต้องตรอมใจตายเพราะกลยุทธ์"ไม่รบด้วย" แต่ยังสร้างหุ่นหลอกสุมาอี้จนแตกทัพ โดยเจ้าตัวยอมรับว่า"ข้าพเจ้าไม่เคยแพ้คนเป็น แต่ต้องแพ้คนตาย"



ขงเบ้ง ..คู่ปรับตลอดกาลของสุมาอี้

           น่าเสียดายที่หนัง"โจโฉแตกทัพเรือ" ไม่มีสุมาอี้ !!!
           เหตุการณ์นั้น เกิดขึ้นเมื่อ"สุมาอี้"ยอมมาเป็นขุนนางในกองทัพของ"โจโฉ"ในสถานะ"มหาอุปราช" ซึ่งเมื่อทำสงครามปราบปรามอ้วนเสี้ยวทางภาคเหนือสำเร็จจนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ควบคุมแผ่นดินภาคเหนือและกลางของประเทศได้ทั้งหมด โจโฉก็เตรียมตัวรุกลงใต้เพื่อรวมประเทศให้เป็นหนึ่งเดียว
           สุมาอี้เป็นคนเดียวที่ค้าน ในฐานะ"เสนาธิการทหาร"ของโจโฉ !!!
           "สุมาอี้"อธิบายว่า ตระกูลซุนแห่งง่อก๊ก ที่ปกครองภาคใต้นั้น มีความเข้มแข็ง และมีชัยภูมิดี ยากแก่การตีแตกได้ง่าย และที่สำคัญก็คือ กองทัพโจโฉก็เพิ่งจะปราบอ้วนเสี้ยวลงได้ ดังนั้น แม้จะอยู่ในช่วงฮึกเหิม แต่พลรบที่ได้มาจากอ้วนเสี้ยว ก็ยังไม่พร้อมที่จะทำการรบใหญ่กับพวกที่มีความเชี่ยวชาญพื้นที่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นน้ำของง่อก๊กได้
           แต่โจโฉก็ตัดสินใจยกทัพไป"เซ็กเพ็ก" หรือ"ผาแดง" เพราะที่ปรึกษาเก่าๆไม่ได้ทัดทานจนพ่ายแพ้กลับมา

           โจโฉก็ระแวงคนๆนี้มาโดยตลอด !!!
           ความจริงแล้ว โจโฉระแวงสุมาอี้ก่อนร่วมงานด้วยซ้ำ เพราะในปี ค.ศ.201 ขณะที่"สุมาอี้"มีตำแหน่งเป็น"ส้างจีหยวน"ในเมืองลำหยง "โจโฉ" ซึ่งเป็นซือคง(หัวหน้ากองโยธาธิการ) ของพระเจ้าเหี้ยนเต้ ได้ทำหนังสือมาเรียนเชิญสุมาอี้ ที่มีสายรายงานว่ามีสติปัญญา เดินทางไปเมืองฮูโต๋ เพื่อเลื่อนเป็นขุนนางใหญ่
           แต่สุมาอี้ปฏิเสธ ...อ้างว่า"ป่วย" โดยบอกนายทหารของโจโฉไปว่า "บัดนี้ข้อแลกระดูกเราผิดประหลาดไป แต่จะลุกเดินให้จำเริญใจเป็นที่สบายก็ไม่ได้ ซึ่งจะให้ไปเป็นขุนนางอยู่เมืองหลวงนั้นเห็นขัดสนนัก.."
           โจโฉได้รับแจ้งก็โกรธและคิดว่าสุมาอี้ไม่ยินดีร่วมงานด้วย จึงให้มือสังหารเข้าไปลอบฆ่าสุมาอี้ และเมื่อนักฆ่าปีนเข้าไปในบ้านสุมาอี้ ก็ย่องเข้าไปห้องนอนสุมาอี้ แล้วแทงดาบใส่สุมาอี้ ขณะที่สุมาอี้ที่เชื่อว่าโจโฉไม่พอใจและคงให้ทหารมาทำจะสังหารตัวเพื่อดูว่าป่วยจริงหรือไม่ก็นอนเฉย มือสังหารจึงกลับไปรายงานโจโฉ
           อย่างน้อยนั่นทำให้โจโฉลดความระแวงลงไป..บ้าง ...แต่สุมาอี้ก็เพิ่มความระวังตัวมากขึ้น

           กระทั่งปี ค.ศ.208 ทั้งสองผู้ยิ่งใหญ่จึงได้ร่วมงานกัน
           ในปีนั้น โจโฉเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็น"ไจเสี่ยง" หรือผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน จึงให้มีโองการไปให้สุมาอี้เข้ามาเป็นที่ขุนนางเหวินเซียะหยวน ที่เมืองฮูโต๋ โดยคราวนี้ โจโฉสั่งความคนใช้ว่าเมื่อไปยื่นหนังสือให้สุมาอี้แล้ว หากเจ้าตัวบิดพลิ้วไม่ยอมมา ก็ให้จับตัวเอามาจงได้ ไม่ว่าจะจับเป็นหรือจับตาย
           คราวนี้สุมาอี้เป็น"นกรู้" เชื่อว่าการเชิญตัวครั้งนี้ หากไม่ไปแบบ"คนเป็น"ก็ต้องไปแบบ"คนตาย" เพราะคราวนี้ โจโฉมีอำนาจใหญ่ในพระนครหลวง หากปฏิเสธจนโจโฉโกรธขึ้นมา ก็มีอำนาจสั่งตัดศีรษะในข้อหาขัดพระบรมราชโองการ สุมาอี้จึงออกจากเมืองโห้ลาย ไปเมืองฮูโต๋ รับราชการในตำแหน่ง"หวงเหมินซื่อหลาง"
           แม้จะมาอยู่ใกล้ตัว แต่โจโฉก็ระแวงสุมาอี้ตลอด ถึงขั้นสุมาอี้ต้องแกล้งป่วยเพื่อให้โจโฉวางใจ ถึงขั้นแกล้งยอมกินฉี่กินอึของตัวเองเพื่อแสดงว่า"บ้าจริง" จนโจโฉยอมเชื่อ แต่ก่อนตาย โจโฉก็ยังสั่งโจผี บุตรชายที่สืบทอดอำนาจว่า"อย่าให้สุมาอี้คุมทหาร"



           เมื่อโจโฉตาย ก็ถึงโอกาสที่สุมาอี้รอคอย...ไม่ว่าจะนานกี่ปี
           โจโฉตายในปี ค.ศ.220 "โจผี" บุตรชายคนโตขึ้นสืบทอดอำนาจต่อ และสถาปนาตัวเป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์วุยฮั่น ชีวิตของ"สุมาอี้" ดูเหมือนจะดีขึ้น เพราะเขาสนิทสนมกับโจผี ในฐานะที่ปรึกษาคนสนิทมาก่อน จนได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหนึ่งในคณะเสนาบดีที่คอยดูแลบ้านเมือง
           แต่โจผีครองราชย์ไม่ถึง 10 ปีก็สิ้นพระชนม์ "โจยอย" ก็สืบราชบัลลังค์ต่อ แต่เนื่องจากเป็นฮ่องเต้ที่ลุ่มหลงในสุราและนารี และปกครองบ้านเมืองแบบโหดเหี้ยม จนมีขุนนางและประชาชนเริ่มต่อต้านตระกูลโจ และเมื่อโจยอยประชวร ก่อนตายก็ได้ฝากฝัง"โจฮอง" บุตรชายอายุ 9 ขวบให้สุมาอี้ดูแล พร้อม"โจซอง" บุตรชายของ"โจจิ๋น" อดีตแม่ทัพใหญ่ พระญาติใกล้ชิดที่เหลืออยู่ให้คอยดูแลควบคู่กัน แต่"โจซอง" ระแวงว่า"สุมาอี้"จะทำการใหญ่ จึงลิดรอนอำนาจด้วยการเลื่อนยศเขาให้ไปเป็นราชครู ซึ่งเป็นตำแหน่งสูงแต่ไร้อำนาจทางทหาร
           "สุมาอี้"รู้ตัว และ"ยอมรับ"พร้อมให้ลูกชาย 2 คนคือสุมาสูและสุมาเจียว ลาออกจากราชการฝ่ายทหารไปร่วมกันพัฒนาบ้านเมือง และกลายเป็นขวัญใจประชาชน พร้อมซ่องสุมกำลังคนไว้อย่างลับๆโดย"โจซอง"ไม่รู้เรื่อง



อนุสาวรีย์สุมาอี้ที่เมือง ganzhou

           "สุมาอี้"รอคอยนานถึง 8 ปีจึงลงมือ !!!
           กระนั้นก็ตาม แม้จะถอนตัวจาก"วัง"ไปทำงานเป็น"ข้าราชการพลเรือน"นานถึง 8 ปี แต่ในปี ค.ศ. 249 โจซอง ก็ได้ส่งคนของตนไปตรวจสภาพของสุมาอี้ ซึ่งเจ้าตัวรู้ว่าคนของโจซองมาเยี่ยมที่บ้าน ก็แกล้งทำเป็นป่วยหนัก จนสามารถหลอกให้โจซองตายใจ และมั่นใจว่าหมดเสี้ยนหนาม โจซองจึงยกกองทัพออกไปล่าสัตว์นอกเมือง พร้อมทูลเชิญฮ่องเต้โจฮองไปด้วย
           เมื่อทราบเรื่อง สุมาอี้จึงสบช่อง ยกกองทัพของตนที่ซ่องสุมไว้ประมาณ 3 พันคนลงมือทันที โดยให้"กุยห้วย" แม่ทัพคนสนิทที่เคยนำทัพสู้กับขงเบ้งที่กิสาน นำกำลังพลเข้าควบคุมสถานที่สำคัญในเมืองหลวง โดยได้รับความร่วมมือจากนายทหารคนเก่าแก่ที่เคยร่วมงานกัน และเมื่อควบคุมจุดสำคัญในเมืองหลวงได้หมด สุมาอี้ก็นำกำลังไปดักพวกโจซองไว้ที่หน้าเมือง แล้วให้สุมาสูและสุมาเจียว บุตรชายเข้าไปอัญเชิญประกาศกล่าวโทษโจซองจากไทเฮาถึงในตำหนัก เพื่อความชอบธรรมในการลงมือครั้งนี้
           โจซองทราบเรื่อง เตรียมนำทัพเข้าสู้กับสุมาอี้ แต่สุมาอี้ส่งทูตเจรจาว่าต้องการยึดอำนาจการทหารคืนเท่านั้น หากโจซองยอมมอบตัวก็จะให้อยู่ต่อไปอย่างสุขสบาย แต่นั่นเป็นคำลวง เพราะสุมาอี้รู้ว่า หากจะตัดรากต้องถอนโคน จึงสั่งประหารญาติตระกูลโจ 7 ชั่วโคตร
           การยึดอำนาจครั้งนี้ ประชาชนไม่ได้ต่อต้านสุมาอี้ เพราะที่ผ่านมา ชาวบ้านถูกโจซองใช้อำนาจผ่านฮ่องเต้กดขี่ต่อประชาชน
           2 ปีต่อมา คือปี ค.ศ.251 สุมาอี้ก็ล้มป่วยและถึงแก่กรรมในวัย 72 ปี ก่อนที่สุมาเอี๋ยน หลานชายสุมาอี้ ได้ล้มล้างราชวงศ์วุยของตระกลโจ และขึ้นเป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์จิ้น นามว่า"พระเจ้าจิ้นหวู่ตี้" ในปี ค.ศ.265
           และแผ่นดินจีนที่แตกเป็นสามก๊ก ก็ถูกรวมเป็นหนึ่งเดียวในปี ค.ศ. 280 ในปกครองของฮ่องเต้จากตระกูล"สุมา"


http://www.oknation.net/blog/print.php?id=324452

 

คืนหมาหอน หมายถึง คืนสุดท้ายก่อนวันเลือกตั้ง มีความสำคัญในแง่ว่าเป็นคืนที่จะมีการทุจริตการเลือกตั้งสูงมาก โดยเฉพาะการตระเวนตามบ้านเรือนทุกหลังคาเรือนเพื่อซื้อเสียงครั้งสุดท้าย อันเป็นการจ่ายเงินที่หวังผลกำไรสูงมาก เพราะหากประเมินแล้วว่าคะแนนตนยังไม่ถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ หรือเสียงที่ซื้อไปก่อนหน้านี้ถูกซื้อไปด้วยเงินที่สูงกว่า ก็จะต้องรีบซื้อเสียงหรือแจกเงินเพิ่ม นับว่าเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะพลิกสถานการณ์ เป็นการวัดดวงหรือทิ้งทวนครั้งสุดท้ายก็ว่าได้ นอกจากนี้ การแจกเงินซื้อเสียงที่จะมีอิทธิพลต่อผู้ไปลงคะแนนนั้น หากทำในวันใกล้เลือกตั้งมากที่สุดก็อาจช่วยให้เป็นที่จดจำได้ง่ายด้วย

เนื่องจากปฏิบัติการดังกล่าวกระทำในเวลากลางคืนด้วยลักษณะหลบ ๆ ซ่อน ๆ และมีพิรุธ สุนัขเฝ้าบ้านจึงพากันเห่าหอนเกรียวกราว คืนนั้นจึงเรียก "คืนหมาหอน"

http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%AD%E0%B8%99

เรื่องภิกษุแจกของที่ไม่ควรแจก
             [๒๙๒] สมัยนั้น ภิกษุเจ้าถิ่นในอาวาสใกล้บ้านแห่งหนึ่งไม่ห่างจาก
พระนครสาวัตถี เป็นผู้จัดเสนาสนะแก่ภิกษุอาคันตุกะและภิกษุผู้เตรียมเดินทางย่อม
ลำบาก ภิกษุเหล่านั้นจึงปรึกษากันว่าท่านทั้งหลาย บัดนี้พวกเรา จัดเสนาสนะ
แก่ภิกษุอาคันตุกะและภิกษุผู้เตรียมเดินทาง ย่อมลำบาก เราตกลงจะมอบเสนาสนะ
ของสงฆ์ทั้งหมดแก่ภิกษุรูปหนึ่ง เราจักใช้สอยเสนาสนะของเธอ ภิกษุเหล่านั้นได้
มอบหมายเสนาสนะของสงฆ์ทุกๆ อย่าง แก่ภิกษุรูปหนึ่ง ภิกษุอาคันตุกะได้กล่าว
คำนี้กะภิกษุเจ้าถิ่นเหล่านั้นว่า ท่านทั้งหลาย โปรดจัดเสนาสนะให้พวกผม ภิกษุเจ้าถิ่น
ตอบว่า เสนาสนะของสงฆ์ไม่มี ขอรับ พวกผมมอบแก่ภิกษุรูปหนึ่งหมดแล้ว
             ท่านอาคันตุกะ ก็พวกท่านแจกจ่ายเสนาสนะของสงฆ์หรือ ขอรับ
             เจ้าถิ่น เป็นเช่นนั้น ขอรับ
             บรรดาภิกษุที่เป็นผู้มักน้อย ... ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนภิกษุ
จึงได้แจกจ่ายเสนาสนะของสงฆ์เล่า จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค
             พระผู้มีพระภาคทรงสอบถามว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข่าวว่าพวกภิกษุแจก
จ่ายเสนาสนะของสงฆ์ จริงหรือ
             ภิกษุทั้งหลายทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า
ของที่ไม่ควรแจก ๕ หมวด
             พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ไฉนโมฆบุรุษ
เหล่านั้น จึงแจกจ่ายเสนาสนะของสงฆ์เล่า การกระทำของโมฆบุรุษเหล่านั้นนั่น
ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส ... ครั้นแล้วทรงทำธรรมีกถา
รับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ของที่ไม่ควรแจกจ่าย ๕ หมวดนี้อันภิกษุ
ไม่ควรแจกจ่ายให้ไป แม้สงฆ์คณะหรือบุคคล แจกจ่ายไปแล้วก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย
รูปใดแจกจ่าย ต้องอาบัติถุลลัจจัย
             ของไม่ควรแจกจ่าย ๕ หมวด อะไรบ้าง คืออาราม พื้นที่อาราม นี้เป็นของ
ที่ไม่ควรแจกจ่ายหมวดที่ ๑ สงฆ์ก็ดี คณะก็ดี บุคคลก็ดี ไม่ควรแจกจ่ายให้ไป แม้
แจกจ่ายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย รูปใดแจกจ่าย ต้องอาบัติถุลลัจจัย
             วิหาร พื้นที่วิหาร นี้เป็นของที่ไม่ควรแจกจ่ายหมวดที่ ๒ สงฆ์ก็ดี คณะก็ดี
บุคคลก็ดี ไม่ควรแจกจ่ายให้ไป แม้แจกจ่ายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย รูปใด
แจกจ่าย ต้องอาบัติถุลลัจจัย
             เตียง ตั่ง ฟูก หมอน นี้เป็นของที่ไม่ควรแจกจ่ายหมวดที่ ๓ สงฆ์ก็ดี คณะ
ก็ดี บุคคลก็ดี ไม่ควรแจกจ่ายให้ไป แม้แจกจ่ายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย รูปใด
แจกจ่าย ต้องอาบัติถุลลัจจัย
             หม้อโลหะ อ่างโลหะ กระถางโลหะ กระทะโลหะ มีด ขวาน ผึ่ง จอบ สว่าน
นี้เป็นของที่ไม่ควรแจกจ่าย หมวดที่ ๔ สงฆ์ก็ดี คณะก็ดี บุคคลก็ดี ไม่ควรแจกจ่าย
ให้ไป แม้แจกจ่ายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย รูปใดแจกจ่าย ต้องอาบัติถุลลัจจัย
             เถาวัลย์ ไม้ไผ่ หญ้าปล้อง หญ้ามุงกระต่าย หญ้าสามัญ ดิน เครื่องไม้
เครื่องดิน นี้เป็นของที่ไม่ควรแจกจ่าย หมวดที่ ๕ สงฆ์ก็ดี คณะก็ดี บุคคลก็ดี ไม่ควร
แจกจ่ายให้ไป แม้แจกจ่ายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย รูปใดแจกจ่าย ต้องอาบัติ
ถุลลัจจัย
             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ของที่ไม่ควรแจกจ่ายมี ๕ หมวดนี้แล สงฆ์ก็ดี คณะก็ดี
บุคคลก็ดี ไม่ควรแจกจ่ายให้ไป แม้แจกจ่ายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันแจกจ่าย รูปใด
แจกจ่าย ต้องอาบัติถุลลัจจัย

  เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๗  บรรทัดที่ ๒๕๓๗ - ๒๕๗๘.  หน้าที่  ๑๐๕ - ๑๐๗.
 http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=7&A=2537&Z=2578&pagebreak=0

 

http://www.watercar.com/html/watercar_python.html

ภิวัตกรรม การประดิษฐ์สิทธิบัตรใหม่ รถยนต์ สะเทินน้ำ สะเทินบก WaterCar Amphibious Car Python

ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:18 PM]: กิกิ ต๊ะติ้งโหน่งสุดอัจริยะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:18 PM]: แก้ปัญหาน้ำท่วมระดับชาติ ด้วยสมการง่ายๆๆๆ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:18 PM]: ข้อสอบนี้ ได้คะแนนเต็ม กิกิ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:19 PM]: http://www.tairomdham.net/inde...msg26681 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:20 PM]: นายกปูจะเอาไปใช้ น้องต๊ะไม่สงวนลิขสิทธิ์อ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:20 PM]: อาจารย์ยังคิดไม่ออกเลยอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:21 PM]: หลอกมาออกจ้อสอบถามน้องต๊ะนี่เอง กิกิ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:22 PM]: ครูอาจารย์ทั้งมหาลัย ตกใจตาแหก เพราะคิดสมการง่ายๆไม่ออก อ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:22 PM]: แต่น้องต๊ะคิดออกคนเดียว 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:22 PM]: สุดยอดอัจริยะ กิกิ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:22 PM]: ^^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:23 PM]: สวัสดีครับอ่าจารย์บัว 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:23 PM]: เก่งมากที่คิดได้ค่ะ แต่ว่า...พิมพ์คำว่าอัจฉริยะผิดนี่คะ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:23 PM]: ^__^ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:24 PM]: แหม...ความเก่งเลยลดลงเหลือครึ่งเดียวเลย 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:24 PM]: แก้ให้ต๊ะด้วยแระกันครับ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:24 PM]: ไม่เอาอ่ะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:24 PM]: นั่นทำให้อาจารย์บัวเก่งภาษาไทยขี้นไงครับ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:24 PM]: ใครทำผิดก็ต้องแก้ไขเองค่ะ ^__^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:25 PM]: ไม่สนหรอก รู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอดอ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:25 PM]: คงจะจริง 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:25 PM]: ^_^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:25 PM]: อัจริยะของน้งต๊ะ ทำไมอ่าจารย์บัวรู้ความหมายได้ไงอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:25 PM]: เมื่อความหมายที่เข้าใจ มันเป็นอันเดียวกัน 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:26 PM]: ตัวหนังสือเลยไม่มีความสำคัญอ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:26 PM]: อ่อ..ค่ะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:26 PM]: แม้น้องต๊ะจะเขียนไม่ถูก แต่อาจารย์บัว เข้าใจความหมายได้ตรงนี่ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:27 PM]: รู้ความหมายของคำนี้ได้จากบริบทว่าต้องการจะพิมพ์คำว่าอะไร ก็เดาสุ่มๆเอา 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:27 PM]: ก็แสดงว่าน้องต๊ะสื่อได้ถูกต้องแย้วอ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:27 PM]: ไม่ได้แปลว่าคำที่พิมพ์ผิดกับคำที่ถูกเป็นคำเดียวกันค่ะ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:27 PM]: ^_^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:27 PM]: ถ้าสื่อไม่ถูก อาจารย์บัวก็เข้าใจไม่ถูกหรอกอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:28 PM]: นี่เป็นอัจริยะในการสื่อ ของน้องต๊ะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:28 PM]: ไม่พี่งรูปแบบ ไม่พี่งวิธีการ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:28 PM]: กิกิ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:28 PM]: ค่ะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:28 PM]: ว่าแต่ อาจารย์บัวคิดได้ป่าวอ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:29 PM]: คิดเรื่องอะไรคะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:29 PM]: สมการง่ายๆแค่นี้ ก็แก้ปัญหาได้อ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:29 PM]: ปล่อยให้ท่วมไปได้หลายเดีอน 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:29 PM]: ไม่ได้เรื่องเลยอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:30 PM]: อัจริยะสู้ต๊ะไม่ได้ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:31 PM]: ต๊ะเป็นประชาชนที่ฉลาดที่อยู่ใต้การปกครองของคนโง่ ก็ต้องรับสภาพแบบนี้ล่ะคะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:31 PM]: เลือกน้องต๊ะเป็นนายกแทนดีก่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:31 PM]: นั่นสิเนอะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:31 PM]: ป่าวน้องต๊ะไม่ได้อยู่ไต้ปกครองของใครอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:32 PM]: คนเหล่านั้น มาบริหารเพราะกรรม 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:32 PM]: ถึงจะคิดว่าตัวเองไม่ได้อยู่ใต้การปกครองของใครแต่ก็ต้องได้รับจากการกระทำของพวกที่ปกครองเหล่านั้นอยู่ดี 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:32 PM]: บริหารเสร็จ ตายแล้วไปนรก 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:32 PM]: น้ำไม่ท่วมบ้านเหรอคะ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:32 PM]: ขับรถก็ต้องเดิมน้ำมันใช่ไหมคะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:33 PM]: ย้านน้องต๊ะอยู่สูงกว่าอกนิษฐาพรหม น้ำไม่ท่วมหรอกครับ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:33 PM]: ซื้อของก็ราคมแพงขึ้นใช่ไหมคะ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:33 PM]: ไม่มีใครปกครองแต่รับผลไปเต็มๆ เอะ..มันยังไงน้าาา 5555 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:33 PM]: ข้าวของไม่แพงหรอก 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:34 PM]: คนเหล่านั้น คิดว่าตนเองเป็นผู้ปกครอง 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:34 PM]: แต่ความจริง คนเหล่านั่น สัตคว์เหล่านั้น เป็นไปตามกรรมตนเอง อ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:34 PM]: ค่ะ เหมือนกับที่ต๊ะคิดว่าตัวเองไม่ได้ถูกปกครองใช่ไหมคะ 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:34 PM]: ^^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:34 PM]: ไม่มีใครปกครองต๊ะได้หรอกครับ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:35 PM]: เพราะเหนือสภาวะบังคับบัญชาใคร 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:35 PM]: ถ้าคิดว่าเป็นผู้ปกครองต๊ะ คนเหล่านั้น โง่บัลลัยเลยครับ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:36 PM]: ต๊ะไม่มีใครปกครองได้ ไม่ได้เพราะคิดด้วย 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:37 PM]: แต่ด้วยสภาวะธรรม อันไม่มีใครบังคับบัญชาได้อ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:38 PM]: ค่ะ ^__^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:38 PM]: ใครแน่จริ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:38 PM]: ใครแน่จริงก็ทำความบังคับบัญชาให้ได้ก่อน 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:38 PM]: ^__^ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:39 PM]: พระพุทธเจ้ายังบังคับบัญชาอะไรไม่ได้ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:39 PM]: มาสั่งให้คนบรรลุธรรมก็ไม่ได้อ่า 
ดอกโศก [23|ต.ค. 03:39 PM]: ค่ะ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:40 PM]: งั้นสรุปว่า ใครคิดว่าจะเป็นปู้บังคับบัญชาน้องต๊ะได้ คนนั้นบรมปทะปรมะเลย 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:40 PM]: แปลว่า โง่บีนลัยอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:41 PM]: ใครคิดว่าเป็นผู้ปกครอง คนนั้น ยิ่งกว่าบัวไต้น้ำอีกอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:41 PM]: บ้านน้องต๊ะ จึงสูงกว่าอกนิษฐาพรหม น้ำท่วมไม่ถึงอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:42 PM]: กิกิ 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:43 PM]: พรหมโลกยังวอดวายเพราะน้ำ แต่อกนิษฐาพรหม น้ำท่วมไม่ถึงอ่า 
ต๊ะติ้งโหน่ง [23|ต.ค. 03:44 PM]: แล้วบ้านอาจารย์บัวน้ำท่วมป่าวครับ